اتحاد غایی مفاهیم

بسم الله الرحمن الرحیم

چند وقتی است که به اتحاد میان مفاهیم می اندیشم، کم کم دارم به این باور می رسم که مفاهیم ثبوتی تماما در غایت با هم متحدند، هنوز برای آن دلیلی ندارم، برای بعضی مصادیق چرا، اما برای کل مفاهیم نه!

توضیح این که برای مثال حقیقتی به نام عشق، حب، دوست داشتن، علاقه و حقیقتی مثل غیرت را در نظر بگیرید، یا حقیقتی مثل توحید...

در بی نهایت و در غایت عشق یا همان حب به فنا شدن در ذات معشوق و غیر از او را ندیدن و غیر از او را نشنیدن و غیر از رضای او عمل نکردن می رسد که همان غیرت است یعنی حمیت عاشق قطع نظر معشوق از غیر...

این غیر می تواند درخواست های شخصی او باشد، انسان باشد، بزرگ باشد، بچه باشد، مرد باشد، زن باشد، یا حتی حیوان باشد، نبات باشد، جماد باشد...

پس غیرت در منتهای خود می شود بریدن از هر چیزی غیر از معشوق و فقط او را در نظر گرفتن که همان عشق است.

حال، توحید را در نظر بگیرید، توحید در مراتب بالای خود( و حتی مراتب پایینش) به معنی شریک ندانستن چیزی در مقابل خداوند متعال است، توحید به معنی انجام دادن هر عمل فقط مطابق خواست و اراده خداوند است، به معنای فنا شدن در او، به معنای ندیدن غیر از اوست و قطع علاقه از هر چیزی جز او...

به معنای عشق و غیرت رجوع بفرمایید ؛)

نمی دانم این فکر به کجا می رسد، خدا ان شا الله آخر و عاقبت ما را به خیر کند...

در حال حاضر بیشتر از هر زمانی نیازمند دعاهایتان هستم..

یا علی مدد

پ.ن:

اگر دوست داشتید به مفاهیم زیر فکر کنید:

توحید

عشق

دین

وجود

نماز

زیارت

دعا

فضیلت

معرفت

عفت

قدرت

ثروت

و سیزدهمین: علی بن ابی طالب امیرالمومنین

پررو نباش!

بسم الله الرحمن الرحیم

دیروز با یکی از رفقا داشتم صحبت می کردم، حرفی زد که در جوابش این مطلب به ذهنم رسید و بهش گفتم، بعد که بیشتر فکر کردم دیدم واقعا مبتلی به جامعه ما است.

اما اون مطلب این بود که "وقتی آدم ها یک مقداری بزرگ می شوند، کاری می کنند، حرفی می زنند، موفقیتی به دست می آورند، درسی می خوانند، تخصصی به دست می آورند،  پررو می شوند؛ آری در برابر خدا پررو می شوند."

اما توضیح مطلب: خداوندی که انسان را خلق کرده و مسلمانان به او اعتقاد دارند، عالم است بما کان و ما یکون و ما هو کائن، یعنی هر آن چه بوده و هست و خواهد بود را می داند پس علیم مطلق است.

از طرفی قادر مطلق است، یعنی دست او بسته نیست( برخلاف آن چه یهود یه آن معتقد شدند و در قرآن مورد مذمت قرار گرفتند) برای هر کاری که امکان صرفا عقلی( و نه عقلایی)  داشته باشد، توضیح این که ممکن عقلی آن چیزی است که از نظر عقل مجرد محال نباشد مثلا مثلثی که مجموع زوایای آن 28 درجه بشود ممکن عقلی نیست اما این که مثلا انسانی مرده ای را زنده کند، ممکن عقلی است، این که انسانی اشاره کند و ماه به دو نیم تقسیم بشود، ممکن عقلی است، این که از آسمان برای عده ای از انسان ها بلدرچین ببارد تا بخورند، ممکن عقلی است.

از سوی دیگر این خداوند حکیم مطلق است، یعنی همه جهان و جهانیان را می شناسد و می داند چه چیزی به خیر و صلاح آن هاست و هر عملی که هر جای جهان رخ بدهد چه تاثیری روی بقیه جهان می گذارد.

و بالاخره این که این خداوند بخیل نیست و خیر( به تشدید ی) است یعنی برای کسی بد نمی خواهد و بهترین هر کس را برای او می خواهد.

البته این خداوند ویژگی دیگری هم دارد و آن این است دروغ نمی گوید، صادق الوعد است، ما هم به آن معترف بوده ایم، "صدق الله العلی العظیم"، ولی آن را باور نکرده ایم.

حال این خداوند با این پنج ویژگی مطلق به چیزی دستور می دهد یا از چیزی نهی می کند و یا جواز کاری را صادر می کند، اما انسان پررو شده است، چون عمری از او گذشته فکر می کند می داند و می تواند مقابل خدا حرفی بزند، مثلا خدا به کاری ترغیب کرده و آن را خوب می داند اما انسان پرروی ما می گوید نه، هر که چنین کرده ضرر دیده، در صورتی که انسان حق گفتن چنین جمله ای را مقابل پروردگار ندارد.

می گویی خدا گفته است که فلان می کنم، می گوید می دانی در جامعه چه خبر است، می گویی این وعده خداست می گوید گوشت کیلویی چند؟ می گویی خدا گفته چنین می شود می گوید تحقیقات ما چیز دیگری را نشان می دهد، می گویی خدا گفته این کار را بکن می گوید خدا....

انسان لطفا لطفا لطفا پررو نباش.. تو هیچ نبودی و نیستی.. اگر همین پروردگار مهلتت نمی داد، امروز تو نمی توانستی زبان بچرخانی و او را انکار کنی..

از مولای اولین و آخرین، امین الله فی ارضه، خلیفه بر حق خداوند تعالی، مخزن علم رب العالمین چنین نقل شده:

عَجِبْتُ لاِبْنِ آدَم، أوَّلُهُ نُطْفَةٌ، وَ آخِرُهُ جیفَةٌ، وَ هُوَ قائِمٌ بَیْنَهُما وِعاءٌ لِلْغائِطِ، ثُمَّ یَتَکَبَّرُ 

تعجب می کنم از انسانی که اول نطفه بوده و آخرش هم تبدیل به جیفه( مردار) می شود و مابین آن هم ظرفی است برای غائط و باز تکبر می ورزد.

وسائل ج1 ص334

و تکبر مقابل خداوند چه بد تکبری است.......